Иннокентий Орясин. Не Сеятель. Рус. Бел

Я вышел рано, до звезды,
Под вопли оскорбленной нечисти —
Крошить менталитеты вдребезги,
Сносить культурные коды.

Я вижу матрицы сознания
В потемках толоконных лбов,
Я чую пафос с придыханием
За сотни верстовых столбов.

Посев Свободы и Познания
Овечья отторгает кровь...
Я на обед люблю баранину:
Она — не умножает скорбь!

И веру разрушая праздную,
Люблю с подругой боевой
Часами наблюдать за пастырем
И за овчарками его.


Не Сейбіт
 
Я выйшаў рана, да зоркі,
Пад крыкі абражанага паскуддзя -
Крышыць менталітэты дашчэнту,
Зносіць культурных кодаў горкі.

Я бачу матрыцы свядомасці мас
Ў поцемках талакняных ілбоў,
Я чую з прыдыханнем пафас
За сотні верставых слупоў.

Пасеў Волі і Спазнанні
Авечая адрыньвае кроў...
Я на абед кахаю бараніну і ў ранні:
Яна - не памнажае скрухі зноў!

І руйнуючы бяздзейную веру,
Кахаю з сяброўкай баявой
Гадзінамі назіраць за пастырам у меру
І за аўчаркамі яго настрой.

   Перевод на белорусский язык Максима Троянович