Сяджу адзiн. Дом двухэтажны.
Мне чуецца, як кажаш ты:
"Нашто ты будаваў так мажна
Аж два паверхі пустаты?"
"Няўжо паверхаў было мала?
Цi, можа, планаў быў палёт?
Аздобіў склепам дом удала,
Каб стаўся складам круглы год.
Так і жыццё ўсе праляцела:
Рабіў праекты, будаваў,
А што душа твая хацела
Ты не пытаўся і не знаў."
Грэх наракаць, што ў адзiноце!
Бо цёпла мне і ежа ёсць,
I iнтэрнэт, што ў самоце
Бадай што найшчырэйшы госць.
Мы для дзяцей усё будуем,
Як будуць будаваць яны,
А жыць збіраемся, як чуем
Нам памінальныя званы.
Чаму даў Божа лёс такі,
Што адпачынку мы не знаем
Прагрэсу коцяцца вякі
А мы ўсё толькі выжываем!
А жыць калi???
© Copyright: Станислав Шастак, 2019
Свидетельство о публикации №119052305584
Свидетельство о публикации №119052305584
Рецензии