Невыказна шчымліва туга па радзіме,
Дзе Тучанкі жвіровыя плёсы,
Дзе малымі з табою купацца хадзілі,
Негрыцёнкі да восені босыя.
Салавей там пяе, там зязюлька куе,
Мабыць, лічыць спатканні.
Там Бог веру дае, калі сіл не стае,
Што ўсё вернецца ўранні.
Калі б быў я адзін, беларус, ці ліцвін,
Я б не здолеў дадому вярнуцца,
Не пазнаў бы туцкіх, колісь родных мясцін!
Але ты мне змагла ўсміхнуцца!
Невыказная туга
© Copyright: Станислав Шастак, 2019
Свидетельство о публикации №119051706295
Свидетельство о публикации №119051706295
Рецензии