Арина Грачёва. Дворы, дворы. Рус. Бел

*  *  *
Над крышами застыл плечистый крест
церквушки, точно воин на дозоре,
один лишь Бог и в силах уберечь
от поруганья постаревший дворик.

И как он жив ещё— не разобрать,
как тихо тонет в колокольном звоне,
просели стены, но душа двора
осталась прежней — липово зелёной.

Бессмертья дух не выветрен пока,
но туча забытья уже нависла,
но липы тень по-чайному душиста,
и уходить не хочется никак.

Стою, на сердце радостно и колко,
и разве не о вас оно болит—
дворы, дворы, церквушки на задворках
и липы ненаглядные мои...

Двары, двары
 
*  *  *
Над дахамі прачысты крыж ў начы
цэркаўкі, сапраўды ваяр на дазоры,
адзін толькі Бог і ў сілах усцерагчы
ад зневажання пастарэлы панадворак.

Як ён жывы яшчэ- не разабраць,
як ціха тоне ў царкоўным звоне,
аселі сцены, але душа двара
засталася ранейшай- ліпава зялёнай.

Дух неўміручасці жывы пакуль,
ды хмара ўжо навісла забыцця,
а ліпы цень духмяная дасюль,
сыходзіць не жадае ад жыцця.

Стаю, на сэрцы радасць, як ніколі,
і хіба не пра вас яно баліць-
двары, двары, цэркаўкі ў завуголлі
і ліпы ненагляднае вабіць...

    Перевёл Максим Троянович