Складаю крылы, нібы матылёк,
Што ласуецца герберы нектарам,
Бяру пяро, са слоў пляту вянок,
Каб прыгажосцю стаўся роўны марам!
Звіваю ў паясы з іскрыстых росаў
Вясёлак ззянне ў малахіт пакосаў.
Малюю малахіт на аркушы
Тваіх вачэй, якіх я не пазнаў,
Калі мне дыямент тваёй душы
Бурштынам расставання горкім стаў.
Як дня хвіліны коціць сонца далей,
Так льецца звон на струнах мрояў хваляй!
Ірвецца сэрца ў часткі пры адлёце,
Калі матыль крылом на развітанне,
Ўздымае ветрык мараў і жаданне
Ляцець з табою ў шчасці і турбоце,
І вершам душы чараваць людскія,
Дзе мы з табою - матылькі жывыя!
Матылёк
© Copyright: Станислав Шастак, 2019
Свидетельство о публикации №119050107512
Свидетельство о публикации №119050107512
Рецензии