Павлюк Трус. Падают снежинки...

Падают снежинки –
бриллианты-росы,
Падают, белеют
за моим окном…

Расчесали вишни
шелковые косы,
Уронили долу
снеговой венок.

И угас в просторах
говор колокольный,
Отцвели, увяли
лепестки туги.

Кажется, что снова
я, пути невольник,
Еду в дом родимый
к близким, дорогим.


Раздвигает вечер
тонкие мерёжи,
На окне столетник
догорел во сне,

А в душе цветисто,
так легко, погоже,
Что из глаз улыбки
сыплются на снег.

Вновь зима чарует
снежными коврами
И грустят под снегом
сонный луг, река.

И приходит радость
тихими волнами,
Незаметно тает
острая тоска.

А снежинки сеют
мглу, туман безбрежный,
Падают, кружатся
за моим окном,

И цветет на вишнях
праздник белоснежный,
На виски ложится
перед ранним сном.

Хочется навеять
тайны-небылицы
Звуками мелодий,
радостью без слов.

И застыли тени
у меня в светлице.
Засыпаю… Снится
милое село.

Перевод с белорусского

Паўлюк Трус

Падаюць сняжынкі -
дыяменты-росы,
Падаюць бялюткі
за маім акном...

Расчасалі вішні
шоўкавыя косы
І ўранілі долу
снегавы вянок.

Дзесьці ў прасторах
празвінелі бомы,
Дацвілі пялёсткі
нечае тугі...

І здаецца зноўку -
еду я дадому
Пераведаць родных,
блізкіх, дарагіх.

Адхінае вечар
тонкія мярэжы,
На вакне альвасы
дагарэлі ў сне,

А ў душы квяцістасць,
і такая свежасць,
І з вачэй усмешкі
сыплюцца на снег.

Зноў зіма паслала
снежныя кілімы,
Зажурыла беллю
паплавы, лугі,

І прыходзіць радасць
у красе маўклівай.
Адплываюць хвілі
смутку і тугі...

А сняжынкі сеюць
кволую імглістасць,
Падаюць бялюткі
за маім акном,

І цвіце на вішнях
снежная ўрачыстасць,
Сцелецца на скронях
перад раннім сном.

Хочацца навеяць
казкі-таямніцы
Гукамі мелодый,
радасцю без слоў.

І застылі цені
у маёй святліцы,
Засынаю... Сніцца
роднае сяло.