За акол цай дождж

Сонца то схаваецца,то грэе,
Паміж хмарак ліецца святло...
З братам мы пускалі змея
Паляцеў той за сяло...
Мы за ім,дожджык закрапаў,
Потым зусім асмялеў,
Стаў ён гулкі і нахрапны,
Нібы трактар зашумеў...
Барабаніць стаў па стрэхах,
Прыжмаў змея да зямлі,
Даўгачаканы госць прыехаў
Па сцежках сцёкі загулі
Ручайкоў паміж агрэхаў...
І ураз намоклі дрэўцы,
Траўка боўталась ў вадзе,
Маланка бліснула-прыемніца,
Мабыць,што перападзе!
Святлом ахоплены абшар,
Аколіца і недзе скрыцца...
Да сонейка,так моцна шпарыў,
Аж наваколле срэбрам йскрыцца,
А калі пайшоў прыпарак
У момант здолеў сапуніцца...
Да ніткі нас зацалаваўшы,
Хутка напоўніў лужыны,
Столькі радасцей прыклаўшы:
Маладыя жабкі заскакалі дружна,
Над ракой завісла цікавая вясёлка,
Ад усхвалявання-галава закружана,
Сталі любавацца нат палётам пчолкі,
Сходу прабудзіліся птушак галасы,
Распусцілі кветкі духмяныя пялёсткі,
Залаты праменьчык кінуў погляд косы,
Мы,бяжым шчаслівыя,хуценька да вёскі!
Свяжосць ткуць навокал-нябесныя кросны,
На зямлю ліецца,свет залатой палоскай,
Ветрык гоніць думкі-чыстыя і простыя!!!