Я да роднай вяртаюся хаты
На спатканне з дзяцінствам сваім.
Мяне дуб стогадовы кудлаты
Сустракае паглядам касым.
Я з самотай гляджу на сялібу –
Зарасла яна шэрым быллём,
У акенцы няма адной шыбы
І паветку накрыла галлём.
І сцяжынак, да болю знаёмых,
Я не бачу – і жах на душы.
Зніклі гнёзды на велічных клёнах,
Цішыня на вясковай шашы.
І не бачу я хаты суседскай,
Бо маланкай спаліла яе…
Толькі печ засталася, як вечнасць, –
Сіратліва глядзіць на мяне.
І душа мая енчыць у скрусе,
Нібы жарам мяне ахіне.
Я, хацінка, табе памалюся,
Папрашу: «Даруй, хатачка, мне».
Свидетельство о публикации №119030902703
Лидия Жидко-Зенькова 12.03.2019 23:48 Заявить о нарушении