Я подожду Евгения Янищиц
Ни день, ни час, ни даже миг, - я знаю.
Вот ты уходишь тихо в снегопад...
Я подожду. Я знаю - снег растает.
Разрыв-трава - и житом поросла
Та наша стёжка... где роса не сбита,
И тусклый свет - ущербная луна...
Но жатвы жду - и мы с тобою квиты.
Дожди стеной - из дома не вылазь.
Бессонный год, как лён, перебираю.
На туфельках, на белом платье - грязь.
Я подожду -
Любовь не умирает.
Я пачакаю(Яўгенія Янішчыц)
Нічога не вяртаецца назад:
Ні гэты міг, ні гэты дзень, — я знаю.
Ты адыходзіш ціха ў снегапад,
А я люблю вясну. Я пачакаю.
Разрыў-трава. Нязьбітая раса.
Халодны ветах блудзіць каля гаю.
I наша сьцежка жытам прарасла.
А я люблю жніво. Я пачакаю.
Ідуць дажджы – хоць з хаты не вылазь,
Бяссонны год, як лён, перабіраю.
На туфельках, на белым плацьці – гразь.
Я не люблю слаты. Я пачакаю.
Свидетельство о публикации №119021609058