Иона Деген. Безбожник. Рус. Бел

Костёл ощетинился готикой грозной
И тычется тщетно в кровавые тучи.
За тучами там – довоенные звёзды
И, может быть, где-то Господь всемогущий.
Как страшно костёлу! Как больно и страшно!
О, где же ты, Господи, в огненном своде?
Безбожные звёзды на танковых башнях
Случайно на помощь костёлу приходят.
Как чёрт прокопчённый, я вылез из танка,
Ещё очумелый у смерти в объятьях.
Дымились и тлели часовни останки.
Валялось разбитое миной распятье.
На улице насмерть испуганной, узкой,
Старушка меня обняла, католичка,
И польского помесь с литовским и русским
Звучала для нас, для солдат, непривычно.
Подарок старушки «жолнежу-спасителю»
В ту пору смешным показался и странным:
Цветной образок Иоанна Крестителя,
В бою чтоб от смерти хранил и от раны.
Не стал просветителем женщины старой
И молча, не веря лубочному вздору,
В планшет положил я ненужный подарок.
Другому я богу молился в ту пору.
Устав от убийства, мечтая о мире,
Средь пуль улюлюканья, минного свиста,
В тот час на планшет своего командира,
Слегка улыбаясь, смотрели танкисты.
И снова бои. И случайно я выжил.
Одни лишь увечья – ожоги и раны.
И был возвеличен. И ростом стал ниже.
Увы, не помог образок Иоанна.
Давно никаких мне кумиров не надо.
О них даже память на ниточках тонких.
Давно понимаю, что я – житель ада.
И вдруг захотелось увидеть иконку.
Потёртый планшет, сослуживец мой старый,
Ты снова раскрыт, как раскрытая рана.
Я всё обыскал, всё напрасно обшарил.
Но нету иконки. Но нет Иоанна.

Бязбожнік
 
Касцёл натапырыўся готыкай грознай
І тыкаецца дарэмна ў крывавыя хмары.
За хмарамі там - даваенныя зоркі
І, можа быць, дзесьці Бог усемагутны.
Як страшна касцёлу! Як балюча і страшна!
О, дзе ж ты, Пане, у агністым зборы?
Бязбожныя зоркі на танкавых вежах
Выпадкова на дапамогу касцёлу прыходзяць.
Як чорт у сажы, я вылез з танка,
Яшчэ адурэлы ад смерці ў абдымках.
Дыміліся і цьмелі капліцы рэшткі.
Валялася пабітае мінай распяцце.
На вуліцы да смерці спалоханай, вузкай,
Бабулька мяне абняла, каталічка,
І польскага мешанка з літоўскім і рускім
Гучала для нас, для салдатаў, нязвыкла.
Падарунак бабулькі "жаўнежу-выратавальніку"
Ў тую пару смешным здаўся і дзіўным:
Каляровы абразок Іяана Хрысціцеля,
У бою каб ад смерці захоўваў і ад раны.
Не стаў асветнікам жанчыны старой
І моўчкі, не верачы лубачнаму глупству,
У планшэт паклаў я непатрэбны падарунак.
Іншаму я богу маліўся ў тую пару.
Статут ад забойства, марачы пра свет,
Сярод куль цюгакання, міннага свісту,
У тую гадзіну на планшэт свайго камандзіра,
Злёгку ўсміхаючыся, глядзелі танкісты.
І зноў баі. І выпадкова я выжыў.
Адны толькі калецтвы - апёкі і раны.
І быў узвялічаны. І ростам стаў ніжэй.
Нажаль, не дапамог абразок Іяана.
Даўно ніякіх мне куміраў не трэба.
Пра іх нават памяць на нітачках тонкіх.
Даўно разумею, што я - жыхар пекла.
І раптам захацелася ўбачыць абразок.
Пашараваны планшэт, калега мой стары,
Ты зноў расчынены, як расчыненая рана.
Я ўсё абшукаў, усё дарма абмацаў.
Але няма абразка. Але няма Іяана.

   Перевод на белорусский язык Максим Троянович