Олег Минкин. Мидас

   С жадным вниманием наблюдал я за чудесами,
которым научил меня весельчак Дионис. Все,
что двигалось, росло и цвело вокруг,
при первом же моем прикосновеньи
превращалось в золото.

   Я провел ладонью по шершавому стволу –
и дерево замерло, золотое до последнего листа.
   Я смеялся, подбрасывая пригоршни воды:
брызги в воздухе становились
золотыми песчинками.
   А потом долго разглядывал отражение
своего счастливого лица в золотом зеркале
родника – пока не захотел пить.
Тогда-то я и вспомнил легкую тень грусти
в искристых очах Диониса…
   Скоро я озверею от жажды!

                Алег Мінкін

Мідас

   Захоплена назіраў я за штукарствамі,
якім навучыў мяне жартаўнік Дыяніс. Усё,
што рухалася, расло, квітнела, ледзь
я дакранаўся, перетваралася ў золата.
   Я правёў далонню па шурпатым камлі –
і дрэва пазалацела да астатняга ліста
і знерухомела.
   Я смяяўся, падкідаючы прыгаршні вады:
пырскі рабіліся ў паветры
залатымі жвірынкамі.
   Доўга ўзіраўся я ў адбітак свайго
шчаслівага твару на залатым люстры
крыніцы – аж пакуль не захацеў піць .
Тады я і ўспомніў пра лёгкі водцень
суму ў зіхоткіх вачах Дыяніса…
   Хутка я звар’яцею ад смагі!