Олег Минкин. Максиму Богдановичу
без паруса плыл наугад,
И открылись поля,
где цветы вдоль усталых обочин
К голубым небесам
поднимают небесные очи
И нахмуренно смотрят
окошки обиженных хат.
Непонятно откуда,
из полузабытой дали
Доносилась мелодия
речи, как детство, прекрасной,
И приветные звезды
среди васильков загорались,
И над каменным сердцем
ростки василька поднялись.
Я не знал бы,
что уху нужен звук исцеляющих слов,
Что немеют уста,
пересохшие в долгом скитаньи,
Если б не было нивы,
затянутой мглой ожиданья,
Где медлительный аист
оставил мой след под крылом.
Алег Мінкін
Максіму Багдановічу
Вельмі ж доўга ў адчаі
без ветразя плыў наўздагад,
Аж пакуль не паўсталі
залітыя сонцам палеткі
І па ўзмежжу іх –
сінія вочы задумлівых кветак,
І за імі – абрысы пахілых,
пакрыўджаных хат.
Я спыніўся
і моўчкі стаў слухаць мелодыю слоў
Незвычайна прываблівай,
напаўзабытай гаворкі,
І пазнаў я між кветак валошак
пяшчотныя зоркі,
І здранцвелае сэрца
валошкамі зноў прарасло.
Я не ведаў бы,
як прагне мовы гаючае слых,
Прагнуць вусны чужыя,
засмяглыя ў доўгім блуканні,
Каб не выплыў да гоняў,
асмужаных сумам чакання,
Над якімі шырока,
павольна кружляюць буслы.
Свидетельство о публикации №119021208257