Сябар

У цэнтры горада домік драўляны,
Зямелькі пры ім восем сотак
Падымаўся Міфодій рана,
Цягнуўся да працы з ахвотай.
Люба зірнуць на яго агародзік,
Корпаўся аж да поцемку
З дрэўцам і кусцікам валаводзіў
Гутарку вёў,аж слухаць не ёмка
Нібы з'ехаўшы з глузду
Кветачкі гладзіў,песціў сланечнікі
І моцна абразіў капусту,
Мол не дае яна росту,завязі шчэ няма
Сціскваў да болю ён густы,
А калі дакранаўся,той жа цягнуўся раман...
Гняздзіліся птушкі ў ялінках парэчкі
Павук на ахвяру віў пражу,
Заводзіў Мідодзій нялепыя спэчкі
І зніклі б птушкі,ён бы не заўважыў.
Адносіны да птушак змяніў азін выпадак
Падарылі птушку ў яго дзень яскравы:
"З ёю што рабіць я буду?"Быў не вельмі рады
Але любіць,ці не любіць -гэта твая справа!
Бо даронаму каню глядзець не трэба ў зубы,
Так ён птушку даглядаў-сябрам быў да згубы.
Наліваў вадзічкі ў сподак, сыпаў ён ёй проса
Скача птушачка па клетцы і штосці шчабеча,
А кот Васька паглядае на птушачку коса
Нібы думае:" Аднойчы,будзе з ёй сустрэча."
Аднойчы птушка заспявала так замілавана
У Міходзя цеклі слёзы,так яго кранала
Першы раз чуў спевы птушак,яго жыцця- загана!
За працай некалі дыхнуць,а не спевы слухаць
Вось сапраўднае жыццё,ў суладзі з прыродай
Цяжка,цяжка уздыхнуў,пачасаў за вухам...
Быццам бы сплылі далёка ўсе яго неўзгоды...
Але шчасце не на доўга,не доўжыцца яму век!
Пад знос пайшоў яго домік,зажурыўся чалавек.
Назаўсёды знікне садзік.Як гародніну расціць?
Бядаваў,а потым звыкся,бо ў сябрах лічыўся птах,
Кот да спеваў прысласціўся ,нібы сон салодкі сніць.
Не мог прадбачыць тое гора,што душэ учыне крах...
Птушку выпусціў Міходзій,ёй сядзець у клетцы годзе
Хай расправіць свае крыльцы,па кватэры праляціцца,
Але кот даўно ўжо зыркаў ,мудраваў нібыта злодзей...
І калі лятала нізка,змог капцюрамі ўчапіцца
За яе малое цельца,крылцы з клювікам пашкодзіў,
Па кватэры прыгаў з фарсам і сумеў пад ложа скрыцца.
Адным днём Міходзь стаў хмурны,не вымавіў слоўца
З катом доўга ен не ладзіў,гараваў бясконца,
Захварэў,ліў слёзы доўга,мучыла бяссонніца
Потым з шостага паверху зпнуў ката ў аконца...