Светлана Мель. Мы шли к весне
Ішлі мы да вясны. Ты памятаеш, як ішлі?
Ішлі лыжнёй, потым па цаліне…
Каб падбадзёрыць адзін аднаго, лухту неслі.
А ты дыханнем грэў далоні мне…
Ішлі мы да вясны скрозь сцюжу наўздагад.
Лухта пакінула на снезе ўсю надзею,
І не было патрэб глядзець назад.
А вецер нам насустрач гнаў завею…
Ішлі мы да вясны. Ішлі мы не адны -
Нас наганялі, наганялі мы,
І хтосьці заўважаў удалечыні агні.
Яны гарэлі на краю зімы.
Ішлі мы да вясны, загнаныя ішлі.
Зваліліся ў снег, паўзём… Ужо бяжым…
І край зімы нам быў, як край зямлі:
Цалкам лагічны недасяжны дым.
Ішлі мы да вясны. З дарогі не звярнуць.
Лухта ў кішэні, а ў душы раздрай…
І кожны год мы паўтараем пуць
На край зімы. І дзе ён, гэты край…
Перевод на белорусский язык
Мы шли к весне
Мы шли к весне. Ты помнишь, как мы шли?
Шли по лыжне, потом по целине…
Чтоб подбодрить друг друга, чушь несли.
А ты дыханьем грел ладони мне…
Мы шли к весне сквозь стужу наугад.
Вся чушь осталась где-то на снегу,
И не было нужды глядеть назад.
А ветер нам навстречу гнал пургу…
Мы шли к весне. И шли мы не одни –
Нас нагоняли, нагоняли мы,
И кто-то замечал вдали огни.
Они горели на краю зимы.
Мы шли к весне, как загнанные шли.
Упали в снег, ползём… Уже бежим…
И край зимы нам был, как край земли:
Вполне логичен, но недостижим.
Мы шли к весне. С дороги не свернуть.
В кармане – чушь, в душе сплошной раздрай…
И каждый год мы повторяем путь
На край зимы. И где он, этот край…
Свидетельство о публикации №119020101707