Я еду зно у мiлую мне вёску

Я еду зноў у мiлую мне вёску
Там хата ёсць – нiхто ў ёй не жыве…
Да ганку йду, мiнаючы бярозку
Замок  iзноў увесь заiржавеў

Бярусь за клямку кволаю рукою
Яна ў адказ iльдзiнкаю звiнiць -
Што стала хата наша сiратаю
У тым няма, няма каго вiнiць

Стрымаць слязу iзноў не дам я рады
Зноў момант праўды ў сэрцы настае
Крыху сагнуўшысь, я заходжу ў хату
Як дзед калiсь заходзiў у яе

Хаджу адзiн па хаце без трывогi -
У гэты год нiхто не рваў прабой,
I ногi праз высокiя парогi
Пераступаюць бы самы сабой

Мне ўсё вядома тут да кожнай дошкi
Сучка ў дзвярах, шчылiнкi ў сцяне,
I трэбa йсцi – але яшчэ хоць трошкi
Пабыць у хаце хочацца так мне

Не бойся, не аддам цябе нiкому
Ты – памяць продкаў, мост памiж вякоў
I на мяне з падзякаю iконы
Глядзяць са сцен ў абдымках рушнiкоў…

 Пара iсцi. Яшчэ раз азiрнуся
 Хоць i няма нiкога у вакне
 А прыйдзе час – навек сюды вярнуся
 Каб ўжо нiкуды больш не ехаць мне

                6.02.2002