Узв жанне

Гразюка-дожджык веражбснёўскі,
Пануры ідзеш,ды азірнешся
У садах антонавак палоскі,
Да сябра я зайсці памеўся.
Дожджык суціх і прасвятлела,
Сініца восень запрашае...
На душы павесялела
Сто капельналілі да чаю.
Разгаманіліся пра восень,
У заморскі край ляцяць буслы
Адзенне цёплае ўжо носім,
А душе хочацца вясны...
Ляцяць срэбныя павуцінкі,
Павучкі вяртаюць лета...
Бярозкі,ліпкі як карцінкі,
Цудоўна разглядать ўсё гэта...
Развітальны танец матылькоў,
Дым ад бульбяніка ці лісцеў,
Свята і з пракон вякоў
Намі ўзгадана не умысна.
Узвіжанне-паведаць сакрэт мовы
Гады паўзуцьблюсці зімовы сон,
Стаю вядзе кароль вужовы
Да яго ў лес іду я на паклон...
І буду ведаць гоман звера і птушкі,
Раслінаў шепат разумець
Я пабягу вужаку гушкаць,
Каб ад яго гасцінец мець.
Абрус сцялю з хлебам і з соллю,
Запрошваю гаспадара я мяккім гукам,
Бяды не будзе ўжо ніколі
Нават ад самай злой гадзюкі.
І тады ў знак пашаны
Золата вужака скіне,
Буду ўсімі паважаны,
Марна праца не загіне...
Буду ведаць спеў спеў салоўкі,
Рыкі дзікаў і зуброў,
Буду смелы,сільны,лоўкі
Бо нарадзіўся на Свет новы...