Не змог

Восеньскі вінны пах...
Пасадзе старык еле крочыць
Сякеру нясе ў руках
Вішаньку ссекчы хоча.
Сэрца баліць ад жалю,
Колькі ад яе меў?
Вішанькі рделі шалем,
Досыта ў летку еў!
А у маі па вясне
Сняжынкамі бралася дрэўца,
Ветрык галінкі касне
Вішанька стане мяцеліцай...
Лецячкам у кучаравай лістоце,
Паляванне спраўляў коцік спрытны,
Крыху прыродзе пашкодзіў
Паляўнік на птушак-элітны!
А пчаллё прыпявала так зычна,
У вушах так жужжала прыемна,
Слухаў доўга канц:эрт міладзічны,
Асалода сцкалась па нервах...
А у восень з пажоўклага лісця,
Ля камля ладкавалася коўдра
І красоты ад болю пачысцяць
Душу і цела і ўсё было добра!
А зімою ад буйнага ветру
Трапяталася дрэўца,як птушка
І аднойчы сказаў ўнучак Петрык:
"Вішня сапраўдная дружка,
Паглядзі,яна шле прывітанне,
Нібы ручкай махае галінкай."
Перанесці,як гэта растанне?
Больш не будзе,яе-сірацінкі...
Размахнуўся,ударыў сякерай,
Нібы кіпенем хто шпарануў
Сам сабе ён таго не паверыў:
"За жывое сябе закрануў."
Зашумела,задзёргалась дрэўца,
Нібы птушка папала ў сілкі
І душа у старога не ймецца,
Не падняў больш на вішню рукі...
Залатаў ёй засечку,як рану
Абхапіў,на каленцы прыпаў,
Вінавата на вішанку глянуў
Доўга,доўга ёй жыць прыказаў!