Лес шум ць

Бераг круты ракі Уборці,
Па два бакі тут лес і лес
Прыгожы выгляд не папорціў
Людскога вока інтарэс.
Тут пан Вішнеўскі жыў калісці,
Здаўна прыгожым было месца,
Любіў ён восеньскае лісце
І лес быў яму да сэрца.
Адпачываць у харомах пана
Не кожнаму з нас давядзецца.
Пан падымаўся вельмі рана,
Як толькі певень абзавецца.
Працаваў да цёмнай ночы,
Меў свіней,каней,кароў.
Цяпер гарбаціцца не хочуць
Мабыць няма ў іх здароўя...
Разгаманіліся з сяброўкай
Была спрэчка без падману
Без цягамоцця жывуць ловка,
Дварцы будуюць без заганы...
Многа на месцы уяўленняў,
У пана быў вялікі сад,
Стаіць у спісе на знішчэнне
Расліны ёсць на новы лад.
Вішнеўскі сам быў гараджанін,
Меў з адпачынку асалоду,
Сюды з сямействам прыязджаў ён,
Горад кідать было не шкода.
Імчаў з падтраскаю ў карэце
Тройка каней цягнулі ўпарта,
Быў апачынак на прыкмеце,
Тут лепата,паветра,жарты...
Алея здомам у прытык,
Водар садоў,акацыі
Зацішна,чыста і пры тым
Ніякай радыацыі!
Грыбоў тут колькі хочаш еж,
Суніцы і маліны многа,
Цяплом павее вецер свежы
Штогод заманьвала дарога.
Для нас прыемны адпачынак,
Мая сяброўка піша вершы
І я сабе зрабіла здымак
Сядзіць на кветцы тлусты шэршань.
Адпачываючых не мала:
Фатограф-я,мастак,пісьменнік...
Сабраліся  ў бальшое зала
На вечарыну"Саўрэменнік."
Тэма прысвечана прыродзе,
Лес разам знамі па жыцці
Знакомае да болю ўродзе,
Гатовы паўдай нам служыць
Колькі трзба будзе уходу,
Пашаны месным леснікам,
Дзяліла скарбніца з народам
Вяселлі з горам папалам!
Жыццё не гладка,як патэльня,
Адно губляеш,ды знаходзіш,
Калі губляеш-жалка вельмі,
А знаходзіш рады ўродзе...
Пайшлі з сяброўкай у пітомнік,
Чысціня,як у агародзе
Яна ў руцэ трымае слоўнік,
Ну,а я-нібыта злодзей,
Выйсці не магу без здымка.
Ідзе на сустрач гаспадынька,
Падміргвае і рагоча
Нам нават не верыцца,
Падкінуць ідэйку хоча,
Каб падкармілі дрэўцы.
Вось вядзерцы і за працу,
З дабрынёю ў сэрцах,
Шанцу няма схавацца.
Быццам рабыні Ізауры,
Да працы мацівацыя,
Паліла сонца добра скуру,
Вецер не абмацваў...
Расліны добрыя,радамі...
Лес пасадзілі малады
Нас моцна мошкі заядалі
Па тварах нібы мак таўклі.
Але ж узяліся падсабіць
Былі цярплівы і маўклівы
І слухалі як лес шуміць...
Прыемна пахла там жывіцай,
Лясною яблыняй,айвой.
Працай змаглі мы наталіцца,
Водарам бярозак,хвоі...
Завіталі не здарма
Насмакаваліся галубікай,
Зеленаватую брусніку
Шчодры лес прапанаваў!
Цяпер запас у нас вялікі.
Каб лес у часніка не гінуў,
Не быў запушчаны і дзікі,
Свой лёс звязала гаспадыня
З ім назаўжды пакуль не згіне.
Зтаміліся,але давольны,
Такая праца на карысць!
Разгаманілісь сердабольна
Працавали так калисти,
Каб шумеў вецер у голлях,
 Не касіў народ наш голад,
Быў аховай ад бяды,
У верхавінні чуем гоман,
Пяе салоўкам маладым...
У пакой вярнуліся з ахвотай,
Ждаў панскі дом,віднеўся лес,
А, колькі люду у суботу...
Да лесу прагне інтарэс.
На душы велічна,спакойна
"Увайшоў у лес-у кажух улез"
Пяро пісьменніка -дастойна,
Пакіне на паперы змест...
Складае лепшыя умовы
Для росту творчай асобы,
У леснікоў пад аховай,
Прырода належыць народу!
Колькі ў людей успамінаў,
Яны вяртаюцца зноў,
Цудоўнай прыроды расліны,
Цягнуць з далёкіх краёў.
Яны весяляцца і мрояць,
Дуб,што стаіць пяць вякоў,
Нічога ад нас не утоіць-
Помнік месных палішукоў...
Прыгавораны быў да згубы,
Партызаны адбілі ахвоту,
Праелі фашысты зубы,
Прарабілі нашы работу
Пра рэліквію даўніх часоў
Пачалі гаварыць анекдоты,
Што ад карнікаў дуб зышоў...
Потым напісалі паэму,
Каб словы пачуў пра сябе,
Людзям нярвоваю ладзіў сістэму,
Разам з усімі сталеў!
Утульнае голле,Варонія гнёзды
Кругом абляпілі яго.
Птушанят гадаваць-ніколі не позна
І гэта яму не ярмо!
У дупле пражывае шустрыха-вавёрка,
Паблізу гняздо дзікіх ос,
Глядзі з асцярогай,рукамі не дзёргай,
А то,моцна дзыгне за нос!
Сінічкі ў пухнатае лісце
Зашыліся нібыта ў пух,
Жалуды ў цюбіцейках абвіслі
Калыска для мошак і мух...
Трэснула кара глубока
Там пасяліўся паучок,
Чуе вуха,бача вока,
Што пра скаргі тут маўчок!
Палешукі народ заможны,
Бо працуюць надта многа
Лес берагчы павінен кожны,
Дрэва зрубіць-прасцей прастога...
Яно з маленькага насення
За доўгі час устае сцяной,
Цяжкая праца пакаленняў
Вось- дубкі,бярозкі,хвоі...
Дуб думу вечнаю гадае,
Хвалюецца,ці дойдзем мы,
Гул ветрык голлямі гайдае
Ад восені і да вясны...
Адгалоскі яго чутны,
Красуецца ён паныне,
Дуб наш ,як народ-магутны!
І ніколі ён -не згіне!
Столькі бачыў,перажыў
Паглядзіце,усім на дзіва,
Ляснік аллейку пасадзіў!
Лёгкіх дарог не выбіраем,
Над краінай лес шуміць!
Гуляем па сцяжынках слаўных,
Каб нічога не забыць...
Чарнобыль.Атруцце.Блок чацвёрты...
Месца гіблае,на голавы людзей
Сыплюцца і цяпер дары ад чорта
Усё цяжкае,крамя дажджэй...
На сэрцы - балючым шрамам,
Парушае радыяцыя усе правілы,
Мецеарыт пад  назвай"Брагін"
Зваліўся вагай сорак кілаграмаў...
Ад вёсак засталіся трафарэткі,
У кожнага яшчэ душа баліць...
Дарога цяжкая,адметная...ы
А ,лес -як і шумеў-шуміць!
Пужаюць новыя пажары...
Лес наш рыжее і гарыць,
но не згубіць наш лес пачварам,
Наш лес-як і шумеў-шуміць!!!