Лариса Гениюш. Боровики

Осенний дождь мешок грибов посеял
из новой тучи. Вот он, дар небес!
От предвкушенья радости хмелею,
бегу за настоящим грибом в лес.

Но нет хороших. Мелочь, мухоморы,
да черный гриб разбросан по кустам:
живет червям на корм, себе на горе,
так безнадежно шляпку распластав.

В глазах рябит от рядовок, волнушек,
масленок ускользает из руки,
зовет красноголовик на опушку
- но я ищу свое - боровики.

Надежных, как кремень, замечу сразу:
одной семьей, как на подбор, встают,
и каждый брат корнями с братом связан,
и все без чревоточины растут.

Ищу хороших, верных, настоящих,
за них терплю жару и мошкару.
С полупустой корзиной через чащу
иду, но что попало не беру.

                Лариса Гениюш
Баравікі
З прыполу хмар асеньні дождж пасеяў
грыбы, грыбы... Вось забірай дарма.
У бор прыбегла з кошыкам надзеяў.
Шукаю шчырых, а такіх няма.
 
Кругом паганкі, дробязь, мухаморы,
ня зьлічыш пачарнелых савякоў,
разьмяклых ад расы і не ў гуморы,
што апусьцілі капялюш далоў.
 
Гараць рыжкі, ірдзяцца сыраежкі,
і сьлізгаюцца ў пальцах масьлякі.
Чырвоныя галовікі на ўзьмежку,
а ў сэрцы мрояцца баравікі.
 
Такія шчырыя, праўдзівыя, што крэмень,
нібы браты, харошаю сям'ёй,
зьяднаныя грыбніцаю, карэньнем,
без чарвяточыны, пад галіной.
 
Шукаю шчырых, баравых, харошых,
хоць сонейка ўжо падышло ўгару
і мой яшчэ зусім ня поўны кошык.
Шукаю шчырых, іншых не бяру.