У восень

Сонечная,цёплая восень на двары,
Душу запаўняюць пералівы фарбаў,
А на сэрцы сумна,што не гавары,
Лісце шапатлівае грузіцца у гарбы.
Раскошнае футра тут на кожным дрэўцы,
Рыхтуюцца да балю ў залатым убранні
І вясёлы ветрык із самога рання,
Смела ля іх кружыць і ціха смяецца.
Стракатая алея лашчыць яго вока,
Відовішчам цудоўным надзвычай ашаломлены
І сонца залацістае ўсміхаецца здалёку,
А каля бярозкі чалавеча стомлены...
Рукі не здымае са стану белабокага,
Пальцамі шурпатымі лашчыць яе скуру,
Цясней прылягае ігубамі чмокае,
Прамільгаюць ноткі ў сталой натуры.
І дреўцы суседнія сблізілісь кучней,
І сухія травы ўраз зашапаталі,
І запелі птушкі навакол гучней,
Гукі меладзічныя вальсам апанталі.
Закружылась велічна з воблачкамі неба,
Вецер скамянуўся сталому ў падмогу
С жыццём развітанне адбылося як трэба,
Пад прыгожым лісцем паказаў дарогу.
Дзякуй табе, Сонца!Дзякуй табе,Вецер!
Прыгажосць бясконцае будзе жыць на Свеце.
Паветра глытнуўшы,лёс не пераломе
Здавіла цемень вушы ад працэдур ў стардоме.