Адной табе магу прызнацца шчыра,
Што ёсць яшчэ каханне на зямлі.
Калі з паэтам побач ёсць жанчына --
Паэты дух у вершах не звялі.
Яны ідуць да той адзінай мэты,
Што думкаю знітоўвае народ.
Ці не таму патрэбныя паэты
Жанчынам тым, што доўжаць з імі род?
Красу вачэй у вершах апяваюць,
Кахання смак настойваюць штодзень...
Жанчыны сёння розныя бываюць,
Але адна да мэты іх вядзе.
Паэта зразумець? -- Ці хопіць сілы,
Для тых, хто шлях адмервае рублём?
А ты... Ты верш на памяць папрасіла
І стала для мяне тым светлым днём,
З якім расстацца сэрца не жадае,
Не адпускаюць вочы за парог...
Паэзія -- жанчына маладая,
Якую падарыў паэту Бог.
Адзiнай
© Copyright: Валерий Познякевич, 2018
Свидетельство о публикации №118113003987
Свидетельство о публикации №118113003987
Рецензии
Мара любой жанчыны, каб ёй прысвяцілі такі верш!
Татьяна Луговцова 30.11.2018 16:29 • Заявить о нарушении
Татьяна Луговцова 30.11.2018 16:29 • Заявить о нарушении
Дзякую за тое, што змог сваім вершам закрануць вашыя пачуцці.Няхай Бог дае кожнаму з нас кахання.
Валерий Познякевич 03.12.2018 17:21 Заявить о нарушении
Валерий Познякевич 03.12.2018 17:21 Заявить о нарушении