Лев Болдов. Христос. Рус. Бел

Он знал, что воскреснет. Но так, как поэт —
Стихами. Когда отпоют и  отплачут
И рукописи за подкладку запрячут —
До времени, чтоб не слепил этот свет.

Он знал, что воскреснет — ярчайшей звездой.
Не в тех, с кем делился краюхою хлеба —
В немногих безумцах, глядящихся в небо,
И в топку идущих за ним чередой!

А прочим останутся пряник и кнут,
Скелет толмачами обглоданной притчи.
Но будут под снегом следы его птичьи
Отыскивать те, кого завтра распнут!

Кто сделает этот немыслимый вдох —
И выдохнет жизнь — сгустком спёкшейся крови!
Он знал, что воскреснет — не в славе, но в слове —
Для тех, кто поверил, что слово есть Бог!



Хрыстос

Ён ведаў, што ўваскрэсне. Але так, як паэт -
Вершамі. Калі адплачуць і адспяваюць
І рукапісы за падшэўку схаваюць -
Да часу, каб не сляпілі гэты свет.

Ён ведаў, што ўваскрэсне - найярчэйшай зоркай.
Не ў тых, з кім падзяляўся акрайцам хлеба -
У нешматлікіх вар'ятах, што глядзяць у неба,
І ў топку ідучых за ім чарадой горкай!

А іншым застануцца пернік і пуга варта,
Шкілет тлумачамі прытчы абгрызенай небам.
Але будуць  сляды яго птушыныя пад снегам
Адшукваць тыя, каго распнуць заўтра!

Хто зрабіць гэты неймаверны ўдых змог -
Выдыхне жыццё - згусткам запечанай крыві!
Ён ведаў, што ўваскрэсне - не ў славе, але ў слове любві -
Для тых, хто паверыў, што слова ёсць Бог!

      Перевёл Максим Троянович