У думках сваіх прыўзняцца,
На рэчаіснасць забыцца.
Ды на куміраў раўняцца,
Мары павінны жа збыцца.
Прыйдзе аднекуль натхненне,
Ды ўяўленне абудзіць.
З’явіцца і прасвятленне –
Твор, пэўна, вынікам будзе.
Спадчыннасць толькі павінна
Ў тым, што спакою не маю.
Продкам маім, як даніна –
Усё я прыгоды шукаю.
Гэтым магу растлумачыць
Страснасць, зацятасць у працы.
Вынікам твор замаячыць,
Ведаю, бо маю рацыю.
Мары здзяйсняю з ахвотай,
Бачу ў тым незваротнасць.
Думкі прыходзяць употай –
Іх нараджае прыроднасць.
У думках хачу прыўзняцца,
Гэта жаданне надоўга.
Каб жа змагла ганарыцца
Споўненным роднасным доўгам.
Аб марах
© Copyright: Татьяна Цыркунова, 2018
Свидетельство о публикации №118102502605
Свидетельство о публикации №118102502605
Рецензии