Я ішоў, чапляўся, падаў, --
Думаў толькі аб адным:
А ці ёсць на свеце праўда?--
Калі ёсць, то дзе тады?
Не знайшоў яе, не ўбачыў, --
Праўды, значыцца, няма.
Яна там, дзе доля плача,
Дзе жыццё, нібы турма.
Я гляджу, як гнеў народны
Хутка вырасце ў пратэст.
Скрозь: ад Віцебска да Гродна
Праўды той рыпіць пратэз.
Па сцяжынам праўда крочыць,
Ноччу стукае ў дамы.
Асляпіў падман ёй вочы,
Голас быў, ды стаў нямы.
Я пазнаў яе па твары,
Дзе змаршчын адбіўся боль.
Праўда тая носіць раны,
Бы дзяцей сваіх з сабой.
Дайце ёй скарынку хлеба,
Абагрэйце ў сумны дзень.
Праўда дасць цярпення, ведаў,
І з падману скіне цень.
Жыць без праўды -- немагчыма,
Бо ў яе ад Бога дар:
Толькі з ім жыве Айчына,
Дзе народ зямлі ўдадар.
***
© Copyright: Валерий Познякевич, 2018
Свидетельство о публикации №118102408592
Свидетельство о публикации №118102408592
Рецензии