Каля помнікаў плакаць не трэба,
Нізка-нізка мы голавы схілім,
Усе ў гэтым мы маем патрэбу,
Ад вайны час адносіць няўхільны.
Застаецца адна толькі памяць,
Аб загінуўшых, згіблых заўчасна,
Скасавала жыццё злая замець,
І да тэрміну зорка загасла.
Засталіся яны маладымі,
Бо такімі пакрочылі ў Вечнасць,
Хто падняўся на неба ў дыме,
Ды збярог ён сваю чалавечнасць.
Здабывалі жыццём Перамогу,
За Радзіму яго аддавалі,
Ды знайшлі ў бессмяротнасць дарогу,
А сябе яны не шкадавалі.
Ваявалі за годнасць, за волю,
Славы моманты не пільнавалі.
Атрымалі пакутную долю...
Як Радзіму яны шанавалі!
Помнiкi
© Copyright: Татьяна Цыркунова, 2018
Свидетельство о публикации №118102403844
Свидетельство о публикации №118102403844
Рецензии