Па полi сцелецца смуга
Маўклівыя прасёлкі
Бягуць да вёскі, як мага,
Увечар хмарны, золкі.
І рэшткі стомленага дня
Губляюцца ў полі...
Ды толькі думак мітусня
Не спыніцца ніколі.
Ў палетках стылых ні душы.
Змяркаецца паволі.
І месяц позірк патушыў
Там, на нябеснай столі.
Навобмацак, каля смугі,
Крадзецца ноч сляпая...
І не схавацца ад тугі,
Што ў сэрца западае.
Свидетельство о публикации №118100904385
Людмила Климович 2 15.11.2021 16:52 Заявить о нарушении
Дзякуй!
Добрага Вам, Людміла, настрою і плённай творчасці.
З удзячнасцю...
Леонтий Обринский 16.11.2021 17:32 Заявить о нарушении