Наталья Литвинова

***
О мая Беларусь,
       Купалінка над месяцам-сведкай,
У цудоўных каралях
       містычных сузорных агнёў!
Ты з’яўляешся мне
       чарадзейнаю папараць-кветкай
У дрымотнай пяшчоце
       світальных загадкавых сноў.

Зараніца мая
      ў прамянітсым каштоўным убранні,
Ў дыяментах расінак,
      ў карунках узорыстых дрэў!
Я чакаю цябе
    у ружовым пялёсткавым ранні
І табе прысвячаю
    шчымлівы хвалюючы спеў.

Прыгажуня мая
    ў шлюбным вэлюме белай шыпшыны,
У смалістым бурштыне
    задумліых велічных хвой!
Я лячу да цябе
    лёгкай ластаўкай з цемры чужыны
Лабірынтамі роспачы,
    смутку, сумлення і мрой.

Таямніца мая
    ў аксаміце балотных імшараў,
У сапфірных пярсцёнках
    празрыстых блакітных крыніц!
Я шукаю цябе
    ў летуценных валошкавых хмараў
Між блукаючых сполахаў
    срэбных бліскучых зарніц.

Гаспадыня мая
     у ліловым квітнеючым бэзе,
Пад мелодыю дзвінскіх
    краштальна-люстэркавых хваль
Ты чароўнаю паннай
    павольна кружыш ў паланезе!
Я іду да цябе,
    на спатканне,
          на зоркавы баль.




***
Зіхаціцца на захадзе вечар барвовы,
Аксамітам ільсніцца пялёсткавасць руж.
Гасне дзень. І лісток варушыцца альховы
У люстэркавай бездані восеньскіх луж.

Развітальныя флейты. Блакітныя цені.
Сумна лашчыць у змроку чароўны туман.
Карагодзяць рахманыя сны-летуценні.
Атручае пяшчотай салодкі падман.

Я кружу ў паланезе вяльможнаю паннай,
Ганарлівай, гарэзлівай – лёд і агонь!
А насупраць – мой рыцар… І знічкай ірдянай
Ледзьве-ледзьве апёк пацалунак далонь.

І каханне ўжо побач па ўласных прыкметах.
Неба ўспыхнула, быццам крыштальнае шкло.
Крочыць лёс таямніцай. І прывідны ветах
Асыпае загадкавым срэбрам чало.


МАКСІМУ БАГДАНОВІЧУ

Ў час, калі завіруха двары замятае
І ахутвае горад загадкавы змрок,
Вечарую. Рука непрытомна гартае
Багдановіча смутны чароўны “Вянок”.

Ў перламутравых фарбах – дзівос пантаміма.
Патанае ваколле ў завейнай імжы.
Нібы ў зоркавым сне прад маімі вачыма
Летуценна плывуць міражы, міражы…

Пад жамчужыстым месяцам ў срэбным сутонні
Карагодзяць русалкі між цьмяных пачвар.
З-пад карча ў залатой брыльянцістай кароне
Выпаўзае змяіны смуткуючы цар.

З таямнічай усмешкай скрозь прыцемак шэры
У люстэрка-азерца глядзіцца лясун.
І матыў рамантычны да зоркі Венеры
Зноў звініць адгалоскам эолавых струн.

Змрочнасць мроіцца дзіўным малюнкам размытым.
Звонкі смех Веранікі ледзь чутны здалёк.
А на шыбе, сінеючы сціплым блакітам,
Ў прыгажосці пяшчотнай цвіце васілёк.