Саня Грех. Что ни осень, то беда. Рус. Бел
с радостью, да мукой.
Золотая красота
с вечною разлукой…
Что ж ты,
радость, в ней нашла,
что ж ты,
грусть, примолкла?
Шла и шла, да и пришла
и от слёз промокла...
Закрутила кутерьму
всюду, да по кругу
в сарафановую тьму,
да цветную вьюгу...
И, с печалью колдовской
обронив листочки,
самоварною тоской
заблудилась в ночке...
А поутру всякий вздор
наплела, да в танец.
И туманился лишь взор,
где алел румянец...
Будто, встав не с той ноги,
не устав кружиться,
побежала до реки,
чтобы освежиться...
И, забыв про грусть печаль,
да и в самом деле
не пропала ли едва ль
в розовой метели...
***
Што ні восень, то бяда
з радасцю, пакутай.
Залатая прыгажосць,
ды расстання путы…
Што ж ты,
радасць, у ёй знайшла,
што ж ты,
у сум, прымоўкла?
Ішла і ішла, ды і прыйшла
і ад слёз прамокла...
Закруціла завіруху
ўсюды, ды па крузе
ў сарафановую цемру,
ды каляровую віхуру...
І, са смуткам вядзьмарскім
упусціўшы лісточкі,
самаварнаю нудой
заблудзілася ў ночке...
А ранкам усякае глупства
напляла, ды ў танец.
І туманіўся толькі позірк,
дзе пунсавела чырвань...
А калі не з той нагі,
не статут кружыцца,
пабегла да ракі,
каб то асвяжыцца...
І, забыўшыся пра сум
смутак, ды і сапраўды
ці не знікла ледзь на глум
у завеі ад нуды...
Перевёл Максим Троянович
Свидетельство о публикации №118100301921