Елена Касьян. Втекает небо в нашу форточку...
И мы не знаем наперёд,
Кого, как маленькую лодочку,
Легко от берега толкнёт.
Едва заметное движение
Качнёт небесную траву,
И только слышно, как растения
Роняют зёрна в синеву.
Ах, мои девочки и мальчики,
Нет неба выше, и под ним
Мы все стоим, как одуванчики.
Но дунет ветер – и взлетим.
Уцякае неба ў нашу фортачку...
Уцякае неба ў нашу фортачку,
І мы не ведаем наперад,
Каго, як маленькую лодачку,
Лёгка да берага пхне нерат.
Прыкметны ледзьве рух адзіны
Нябесную траву хісне,
І толькі чутна, як расліны
Губляюць зерне ў сінь, ці не.
Мае дзяўчынкі, хлопцы малайцы,
Нябёс вышэй няма і пад імі
Мы ўсё стаім, як дзьмухаўцы.
А дуне вецер - ці ўзляцім мы.
Перевёл Максим Троянович
Свидетельство о публикации №118092302983