Валентин Гафт. Дельфин. Рус. Бел
За смерть друзей не отомстя ни разу,
Спасая мальчиков в пути, приплыл дельфин,
Толкаясь в ускользающий наш разум?
Зачем, ракетой прыгая в кольцо,
Закусывая рыбкой за успехи,
Сжимая боль, как налитой свинцом,
Он сердце разрывает для потехи?
Уже давно распалась связь времён,
Живые разделились на отряды,
Родства не помним мы, и нет у нас имён,
И тайной кем-то названы преграды.
Дельфин, мой Гамлет, ты мой брат родной,
Я знаю, что мы родственные души.
Идя к тебе, я захлебнусь волной,
А ты, идя ко мне, умрёшь на суше.
Дэльфін
Навошта да нас з таямнічых глыбінь,
За смерць сяброў не помсцячы пагрозай,
Хлопчыкаў ратуючы, прыплыў дэльфін,
Пхаючыся ў выслізгваючы наш розум?
Навошта, ракетай скачучы ў кальцо,
Закусваючы рыбкай за поспехі,
Сціскае боль, наліты, як свінцом,
Ён сэрца раздзірае для пацехі?
Даўно згубіў былога сувязь час,
Атрады падзяліліся на ўзводы.
Забытага сваяцтва няма імёнаў у нас,
І таямніцай кімсьці званы перашкоды.
Дэльфін, мой Гамлет, ты мой брат лагодны,
Я ведаю, мы роднасныя душы.
Ідучы да цябе, я хваляй захлынуся воднай,
А ты, ідучы да мяне, памрэш на сушы.
Перевод на белорусский язык Максима Троянович
Свидетельство о публикации №118091502065