Ну вось і восень свой ступіла крок..
Пажоўклым покрывам ляжаць даліны..
Прастор барвовы, як акінуць зрок..
А я скрозь восень бачу вочы сына..
І золата не вабіць як раней,
А ад вятроў душа самотна стыне.
Сярод дажджоў, туманаў і людзей,
Я зноў жа бачу толькі вочы сына.
А восень не шкадуе жаўцізны.
І ў пазалоту адзявае лісце.
Усё вакол ў палоне навізны,
Я ж бачу вочы сына ў блакіце..
Даруй,сяброўка- восень ты мяне,
Цябе я,залатая, не пакіну.
І боль душы калі- небудзь міне,
У сэрцы застануцца вочы сына..
І будзем зноў з табою вандраваць,
Сярод барвы, шукаючы натхнення.
А вечарамі ціха ўспамінаць,
Шчаслівыя, мінулыя імгненні.
***
© Copyright: Валентна Лиштван-Наумец, 2018
Свидетельство о публикации №118091304874
Свидетельство о публикации №118091304874
Рецензии