Взвидавшы щесцийка ат Козки свят,

Ты ж будыш плакаты аж

Зорка ліш серцэ. Еслі ты веріш
В чістае небка глаз чьіх-та нежных.
І вдруг нашэсце: к нам шэ jдэ гэршко!
А ты сідзев бы j ждав ж тэго немца.

В звірыj на  свете нешта ш праснецца.
Ціпа j ексь вернасці к тому жэ ж Стрэльскаму.
Не! Мы щас кепачку вложым ув рэшыта –
Хаj дадуць золата з тазіку кволаму с.

Вечна безнервнае ж Козье терпеньіцэ:
Ну, как асмелілся ты мня па чэрапку зь.
Ібо мы свенты вжэ! А ты шэ пень осов.
Вот оно шо мае Сёмк.

Вінныj пах лепшыj жа ды j за ту кветачку,
Шо ты прывез кабетц в сушаныj свечц.
От табе j дзевачка: я лі це гетэра?!
Не j абнімі мяне. Бо ты шэ бот.

Снілась жэ рэчанька чы проста лужыца,
Дзе, оj, задыхвалась прам тая Коск.
Вота j збылась мечта: выратуj вутачку.
Да. А яна табе яjкав вець с пар.

...Добра – прасціліся ручкаю за руку.
Оj, ды за пальчык но, друг маjн хватаj.
Шо б гэта значыла-та, ах-вах-ха!
Дощ памяшав ж прыгласіць шэ j ву хат.

...ну, хто патхожы хоць ды на ту кральк.
Вонь жа размахват каксь лапк!