Старасць

Да  цябе хачу звярнуцца,
Пару цёпленькіх сказаць.
Каб мне з месца не крануцца—
Меціш ты мяне спаткаць.

Ты на двор мой не заглядвай,
Каля ганку не кружы,
А шыбуй альбо падкульгвай
Каля лесу па шашы.

На    мяне ты  не дзівіся
Ні  з люстэрка, ні з вады,
Ля дзвярэй маіх спыніся,
Прэч ідзі абы куды.

Не сляпі мае ты вочы
І  мне  косці  не  круці,—
Не хачу ні ўдзень, ні ўночы
З табой стрэцца на пуці.

На бурчэнне, на ікоту
Ты  мяне  не  агітуй.
І не выклікай ікоту.
І настрой ты мне не псуй.

Не кідай жа срэбра ніці
У  маю  ты  галаву,—
Пражыла ж не ўсё я жыце—
Яго  толькі палаву.

Не адклэдвай тлушч у чрэслах,
Соль у хрыбетнік не кладзі,—
Лепш у мяккае ідзі крэсла
Да   суседкі     пасядзі.

І пад коўдру не крадзіся,
Да  мяне  ты  не  туліся,—
Яшчэ     маецца    запал
На  дзесятак  год  запар.

Усім   вядома  хто  ты—
СТАРАСЦЬ!
З цябе радасць— ніякой!
І     прашу    я:
Хай     жа     Бог     дасць
Размінуцца нам с табой!