Кирилл Ковальджи. Моя картина. Рус. Бел
она висит одна. Для вас откроем дверь,
вы – наш почётный гость. Мы вас так долго
ждали…
…И я вхожу: освещена закатом
картина на стене в знакомой с детства раме -
сидит отец вполоборота к маме,
стол, скатерть с кисточками, три прибора,
печенье, чайник. Помидоры,
на патефоне замерла пластинка
и – стул пустой с плетёной жёлтой спинкой.
-Родные ваши с вас не сводят глаз,
идите к ним, садитесь, стул для вас…
…Шагнул и оглянулся: жаль другую,
откуда я уйду, - картину в раме
снежинок, звёзд… дождей и яблок звёзд…
***
-У апошняй зале ёсць яшчэ карціна,
яна вісіць адна. Для вас адчынім дзверы,
вы - наш ганаровы госць. Мы вас так доўга
чакалі…
…І я ўваходжу: асветлена заходам
карціна на сцяне ў знаёмай з дзяцінства раме -
сядзіць бацька напаўпаварота да маці,
стол, абрус з пэндзлікамі, тры прыбора,
печыва, імбрычак, памідоры,
на патэфоне замерла пласцінка
і - пустое крэсла з плеценаю жоўтай спінкай.
-Родныя з вас вачэй не выпускаюць пэўны час,
ідзіце да іх, садзіцеся, крэсла для вас…
…Ступіў і азірнуўся: шкада іншую,
адкуль сыду я, - карціну ў раме
сняжынак, зорак… дажджоў і яблыкаў зорак…
Перевёл Максим Троянович
Свидетельство о публикации №118082102152