Мне ўжо не хапае цябе,
Твайго дотыку, яснага сьмеху.
Душа нікне ў ціхай журбе,
Успаміны блукаюць як рэха.
Бачу ў кіпені хваляў цябе,
Як выходзіш ты з іх, Афрадыта!
Вецер вые, шматкі пены рве,
Мора ж ногі цалуе адкрыта.
Не хавае к табе пачуцця
Абдымае, цалуе ў грудзі...
Колькі мне засталося жыцця,
За малітву хай Бог не асудзіць!
''Мора сіняе, неба прастор
Нашы лёсы вам Богам, адкрыты
Як зрабіць, каб пачуццяў касцёр
Запаліў бы вачэй малахиты?!''
Афрадыце
© Copyright: Станислав Шастак, 2018
Свидетельство о публикации №118081305671
Свидетельство о публикации №118081305671
Рецензии