Валле Дан. Две Души - свечка... варенье Рус. Бел
Ветер хлёстко бьёт в лицо,
В небе месяц тонколомкий
Смотрит сверху на крыльцо.
Путник прытко снег сметает,
Глядя с робостью в окно -
Сколько ж лет?! Авось узнает,
Столько снега намело...
А она, как будто знала,
Ждавши, сидя у свечи:
Каждый вечер всё гадала,
Где утеряны ключи.
Скрип двери прервал мечтанья-
Он - пред ней - седой как лунь -
Мерял жизнь одним свиданьем,
Чтоб в глаза ей, хоть взглянуть.
Ветер стих... вздохнув смиренно,
Месяц заглянул в окно:
Две Души - свеча...варенье...
Пили юности вино...
Дзве Душы - свечка... варэнне
Вее зімовая замець на дарогі,
Вецер б'е ў твар увесь ранак
У небе месяц тонкаломкі
Глядзіць зверху і на ганак.
Падарожнік жвава змятае,
Гледзячы з нясмеласцю ў акно -
Колькі ж гадоў?! Ану пазнае,
Гэтулькі сняга намяло...
А яна, як быццам ведала,
Усё на свечку гледучы:
Кожны вечар варажыла,
Дзе загублены ключы?
Рыпнуць дзвяры недзе ў ранні-
Ён - сівы не адхінуць -
Мераў усё адным спатканнем,
Каб у вочы ёй, зірнуць.
Вецер змоўк... уздыхнуўшы змене,
Месяц зазірнуў у акно:
Дзве Душы - свечка...варэнне...
Пілі прошласці віно...
Перевёл Максим Троянович
Свидетельство о публикации №118081302702