Баллада о поезде. Кшиштоф Камиль Бачински
1.
На помертвевших станциях, казалось,
Все поезда безлюдны и пусты,
Там тень обходчика, упавшая в кусты,
В желтеющих акациях осталась.
И время растянулось в коридор,
Там под Варшавой, в Сингапуре и Майами.
А машинисты правят поездами
Со страхом заключивши договор.
2.
Пустынны перроны. Куда добираюсь?
Погасшие звёзды осыпаны сажей.
Я тихо иду, в зеркалах отражаясь.
На фоне чужих почерневших пейзажей.
Становится эхом, что было в начале.
Леса, перелески, поля, буераки...
Печаль велика. Как же много печали,
И в звёздные ночи, и ночи во мраке.
То люди, то звери чужих территорий.
Чужие пейзажи со старых открыток.
Я видел их взгляды- то светлый, то тёмный
У разных эпох и времён позабытых.
3.
Я в давние века давно расстрелян.
В стекле оконном отражусь тревожно.
Я прохожу глубокие туннели
Тех станций, где пройти то невозможно.
А ты упрямо ждёшь и ждёшь, и плачешь .
Ночь путешествий бесконечно длится.
Мой поезд с двух сторон прибудет, знаешь,
Окутан в черный дым, в кровавых листьях.
Он привезёт пейзажи за собою.
Драконом разорвёт он мрак сердечный.
А лица в окнах будут только мною.
Ну вот и всё, приехали. Конечная.
Ну, улыбнись скорее мне, как в песне.
Встречаешь вся в слезах, босая с хлебом...
А поезд, как слепой, сорвется с рельсов
Со свистом в разорвавшееся небо.
*******
Krzysztof Kamil Baczy;ski
Ballada o poci;gu
1.
Na martwych, nieznanych stacjach
s; poci;gi martwe i puste,
gdzie cie; dr;;nika wypad; y czasu i usn;;
w ;;;tych dworcowych akacjach.
Czas zatrzymany przeci;gle dyszy.
Te stacje s; w Singapur, pod Warszaw; i w Miami,
i prowadz; je zawsze w szarym bezruchu ci sami
maszyni;ci umarli od trwogi i ciszy.
2.
Czekam na dworcach samotnych i pustych,
licz;c gasn;ce ;ar;wki gwiazd.
Chodz; powoli, staj; przed lustrem
obcych sczernia;ych pejza;y miast.
Jest coraz dalej, m;y sufit echa,
w takcie wagon;w up;ywa las.
Ju; za daleko m;j smutek przejecha;
w noce gwia;dziste, w noce bez gwiazd.
Obce pejza;e s; jak poczt;wki,
zwierz;ta wyci;te s; tylko z at;as;w.
Ju; wymin;;em jasne i ciemne
widoki wszystkich epok i czas;w.
3.
Jad;c przez wieki umar;em ju; tyle lat temu
i fantom twarzy wklei;em w lustra okien.
Mijam tekturowych dr;;nik;w, g;;bokie
Dworce bezruchu w ciszy, kt;rej nie mo;na przem;c.
A ty czekasz, p;aczesz, nie uradzisz
nocy podr;;nej, ci;;aru ostatniej stacji jawy.
M;j poci;g nadjedzie ze wszystkich stron naraz,
sypi;c zamiast dymu
li;cie czarne i krwawe.
M;j poci;g przywiezie ci;;ar wszystkich pejza;y,
m;j poci;g jak smok zawadzi o noc p;kni;t; piersi;
i z miliona okien spojrzy na ciebie moj; twarz;
wyblak;; podr;;; i ;mierci;.
Nie znajd; pie;ni wydumawszy ci; najstraszniej i najpi;kniej,
b;dziesz sta; jak serce mego b;lu samotna i bosa,
gdy poci;g jak ;lepy uderzy o koniec toru – p;knie
i ze strasznym gwizdem wst;pi w rozdarte niebiosa.
Свидетельство о публикации №118081006670