Виноградова Евленья. Сияющий камень прибрежный. Ру

Сияющий камень прибрежный,
с прибоем шутя день и ночь,
с рекою общается нежной.
Любое принять он не прочь,
купаясь в объятиях ласки,
пуская круги по воде...
А рядышком из-под фетяски
бутылка в песке. Их удел
смотреть в облака, узнавая
всех тех, кто исчез навсегда...
Машина ль пылит грузовая,
чудесная ль светит звезда, -
всем внемлют бутылка и камень.
Бутылка и камень не спят.
Не надо их трогать руками,-
удел их понятен и свят.


Зіхатлівы камень прыбярэжны

Зіхатлівы камень прыбярэжны,
што з прыбоем жартам дзень і ноч,
А з ракою мае зносіны залежны.
Любое прынімае не наўзбоч,
купаючыся ў абдымках ласкі,
пускаючы кругі па той вадзе...
А побач мабыць з-пад фецяскі
бутэлька ў пяску. Іх доляю вядзе
глядзець у аблокі, пазнаючы
ўсіх тых, хто знік і назаўжды...
Машына пыліць грузавая,
цудоўна свеціць зорка ў ноч, -
усім услухваюцца камень.
Бутэлька і камень той не спяць.
Не трэба  іх чапаць рукамі,-
Іх долі мы не разумеем самі.

    Перевод на белорусский язык Максима Троянович