Лунное затмение

:) Лунная тема продолжается? Вот и у Ираклия, нашего главного "луноведа", новое стихотворение, которое называется "Полная Луна". Он сожалеет, что сам не может перевести его для Вас на русский.
სავსე მთვარე

ზედაზნის თავზე ჰკიდია მთვარე,

სავსე, პირბადრი და მშვენიერი,

ფაქიზად ანათებს ამ ჩვენს მხარეს

და მოაქვს შუქი არცთუ ძლიერი.

დამრგვალებულა, ასაკიც, უჩვევს,

ეტყობა მაგის მშვენიერ სახეს,

ჩემს ბაღში ხეებს, ვაზებს და ბუჩქებს

ჩრდილის გაუვალ ტყეებში ახვევს.

ვაკვირდები და რომ ვატყობ ლაქებს,

რაც უწინ სულ არ შემიმჩნევია,

ოცი დღის წინ მის მშვენიერ სახეს

რომ ვუყურებდი- ის მირჩევნია.

მაშინ სულ ნორჩი იყო, კოპწია,

გამოყვანილი წელში ნამგალა,

ულმობელმა დრომ მასაც უწია-

ჩამოაბერა და დაამრგვალა.

გული მომიკვდა, ვით ლამაზ ქალწულს

ისე მოექცა ჟამი მთვარესაც

და ვისმენ დროის ულმობელ ლაწუნს

შინაურს მოხვდეს, გინდა გარესაც.

და რასაც ვხედავ, მთვარე არასდროს

არ იმჩნევს დარდს, რომ აწვება მძიმედ,

არ ეპუება არც ასაკს, არც დროს

ხალისით აფრქვევს სინათლის მძივებს.

მზეს, შეყვარებულს კვლავ ელანდება

ქალწული როგორ არ გაატანეს,

რომ ქოეწილისთვის იყო მზადება,

მაყარს უხმობდნენ ოთხივე მხარეს.

და მან, ბოროტმა გულით იწადა

მაშინ იმ დიდი ქორწილის ჩაშლა,

დილით სხივები ამოიწვადა-

სინათლით იწყო მაყრების დაშლა.

დაბოლოს მთვარეც გააქრო ციდან,

ასე მოუღო ბოლო სიყვარულს,

რომელიც თვალთაგან ცრემლებს ღვრიდა,

მზე ვერ მალავდა თავის სიხარულს.

მას შემდეგ ორნი ცის კაბადონზე

ერთად არასდროს გამოჩენილან,

ტკივილი არის ხანგრძლივი დროზე,

მთვარის ტკივილი არ მორჩენილა.

ვიცით რომ მთვარე ხანმოკლედ ცოცხლობს

მალე ბერდება, კვლავ იბადება,

მოკრძალებული, ის მუდამ მორცხვობს

მზე თავის ძალით მხოლოდ მყარდება.

და მარტოხელა მთვარე ვნებულებს

ცდილობს რომ ციდან ყველას აუწყოს:

მას შეუძლია შეყვარებულებს

თვითონ ღმერთთანაც საქმე ჩაუწყოს.

ირაკლი ბოკუჩავა,

ივლისი, 2018

На сей раз у меня есть лишь подстрочник:
Полная Луна
Над Зедазени повисла
Полная, круглолицая прекрасная луна
Бережно освещает наш край,
Неся не слишком яркий свет.
Она округлилась, да и возраст сказывается
На её прекрасном лице,
Она вплетает в рощу тени,
Проходящие по винограднику,деревьям и кустам нашего сада.
Я приглядываюсь и замечаю пятна,
Которых не было ещё двадцать дней тому назад
На её прекрасном лице,
Когда я на неё смотрел – та мне больше нравилась.
Тогда она была совсем юной, изящной,
С тонкой талией, серпиком,
Беспощадное время и до неё добралось-
Состарило её и округлило.
Разрывает сердце тем, что и с луной
Время обошлось так же, как с молоденькой девушкой,
Когда я слушаю удары времени
Как по близким, так и по далёким.
Но я вижу при этом, что луна
Никогда не выдаёт того горя, что давит ей на плечи,
Не жалуется ни на возраст, ни на время,
Весело украшает себя бусами света.
Влюблённому солнцу всё ещё мерещится то,
Как девушку не выдали за него,
И когда шло приготовление к свадьбе,
А гости съезжались со всех четырёх сторон.
Оно по-злодейски сумело тогда
Расстроить эту большую свадьбу,
Лучами света
Разогнать гостей.
А потом и луну согнало с неба,
Так что любви пришёл конец,
А когда из глаз любимой струились слёзы,
Солнце не скрывало своей радости.
С тех пор на небесном своде
Они вместе уже не появлялись,
Боль оказалась сильнее времени,
Боль луны так и не прошла.
Мы знаем, что жизнь луны коротка,
Она быстро старится, потом заново рождается,
Смиренная, она всегда застенчива,
А солнце всё набирает силу.
Одинокая луна страдает
И старается с неба всех подбодрить:
Она может за влюблённых
Замолвить словечко перед самим Богом.



Ирина Санадзе   01.08.2018 12:27   •   Заявить о нарушении