Гимн Люксембурга 1859 Мишель Ленц
Там, где покос средь тучных нив,
Где Мозель наш течёт,
Струёй утёс позолотив,
Где винный ток блеснёт –
Там я, в краю, где дан обет
С тобой быть всей душой,
Ты – мой очаг, мой солнца свет,
Любимый край родной!
Народ наш предан всей душой
Родной земле своей.
Коль мы семьёй живём одной –
То дышится вольней.
Здесь общий труд, спокойный труд
Царит в земле моей.
Пусть нет больших просторов тут,
Нам мир того милей!
Отчизна малая моя,
О, как прекрасна ты!
Ещё косятся на тебя
Захватчиков ряды;
У нас свобода бьётся в грудь –
Насилие и гнёт
Не сгубят наш свободный труд,
Любовь нас всех спасёт!
К Тебе, что денно и сквозь ночь
Народов сонм ведёт,
Наш глас: от Люксембурга прочь
Отринь несущих гнёт!
Твою поддержку получив,
Как верные сыны,
Жить будем, светоч сохранив
Любимой ввек страны!
Перевод - 2003
Оригинал на летцимбергском языке:
(1)
Wou d’Uelz;cht durech d’Wisen z;it,
Duurch d’Fielsen d’Sauer br;cht,
Wou d’Rief laanscht d’Musel dofteg bl;it,
Den Himmel W;in ons m;cht:
Dat as onst Land, fir dat mer g;if
Heinidden alles won,
Ons Hemechtsland dat mir so d;if
An onsen Hierzer dron.
Ons Hemechtsland dat mir so d;if
An onsen Hierzer dron.
(2)
An sengem donkle B;scherkranz,
Vum Fridde st;ll bewaacht,
Sou ouni Pronk an deire Glanz
Gemittlech l;if et laacht;
S;i Vollek frou sech so; kann,
An 't si keng eidel Dreem:
W;i wunnt et sech sou heemlech dran,
W;i as 't sou gutt doheem!
(3)
Gesank, Gesank vu Bierg an Dall
Der ;;rd, d;i ;is gedron;
D’L;ift huet en treie Widderhall
A jidder Broscht gedon;
Fir, d’Hemecht ass keng Weis ze sch;in;
All Wuert, dat vun er kl;nkt,
Gr;ift ;is an d' S;il w;i Himmelst;in
An d’A w;i Feier bl;nkt
(4)
O Du do uewen, deem s;ng Hand
Duurch d’Welt d’Natioune leet,
Behitt du d’L;tzebuerger Land
Vum frieme Joch a Leed;
Du hues ons all als Kanner schon
De fr;ie Geescht jo ginn,
Looss viru bl;nken d’Fr;iheetssonn,
D;i mir so laang gesinn!
Looss viru bl;nken d’Fr;iheetssonn,
D;i mir so laang gesinn!
Французский текст:
Перевод Жан-Клода Мюлле
(1)
O; l’Alzette arrose champs et pr;s
La S;re baigne les rochers;
O; la Moselle, riante et belle
Nous fait cadeau du vin
C’est notre pays pour lequel
Nous risquons tout sur terre;
Notr’ch;re et adorable patrie
Dont notr';me est remplie.
Notr’ch;re et adorable patrie
Dont notr';me est remplie.
(2)
Dans sa couronne bois sombre
toujours gard;e par la paix,
Donc, sans faste et la splendeur cher,
Confortable ; l’amour en riant.
Son peuple puisse dire est heureux
Et il n’ya pas de r;ves vides:
Comment est agr;able mais voici la vie,
dans quelle mesure est-il de la maison.
Comment est agr;able mais voici la vie,
dans quelle mesure est-il de la maison.
(3)
Chant, chant, de la montagne et la vall;e
La terre, qui nous portait,
Les "amoureux a un ;cho fid;le
effectu; dans chaque sein.
Pour le pays quelque fa;on que ce soit trop beau
Chaque mot qui sonne hors de lui,
Prendre l';me comme Himmelst;n
Et nos yeux brillants comme le feu.
Prendre l';me comme Himmelst;n
Et nos yeux brillants comme le feu.
(4)
; Toi aux cieux qui nuit et jour
Diriges les nations du monde;
;carte du pays de Luxembourg
L’oppression ;trang;re
Enfants nous avons re;u de Toi
L’esprit de la libert;;
Permets au soleil de libert;
De luire ; tout jamais.
Permets au soleil de libert;
De luire ; tout jamais.
Немецкий текст:
Перевод Йозефа Гробена
(1)
Wo die Alzette durch die Wiesen zieht,
Durch die Felsen die Sauer bricht,
Die Rebe l;ngs der Mosel bl;ht,
Der Himmel Wein verspricht:
Dort ist das Land, f;r dessen Ehr
Kein Opfer uns zu schwer,
Die Heimat, die als teures Gut
In unseren Herzen ruht.
Die Heimat, die als teures Gut
In unseren Herzen ruht.
(2)
In seinem dunklen W;lderkranz,
vom Frieden still bewacht,
So ohne Prunk und teuren Glanz,
Gem;tlich lieb es lacht.
Sein Volk sich gl;cklich sagen kann,
Und es sind keine leeren Tr;ume:
Wie heimelig sich’s doch hier wohnt,
wie gut ist’s doch daheim.
(3)
Gesang, Gesang, von Berg und Tal
Die Erd’, die uns getragen,
Die Lieb’ hat einen treuen Widerhall
In jeder Brust getan.
F;r die Heimat ist keine Weise zu sch;n,
Jedes Wort, das aus ihr klingt,
Ergreift die Seel’ wie Himmelst;n’
Und unser Auge wie Feuer blinkt.
(4)
O Du dort droben, dessen Hand
Den V;lkern gibt Geleit,
Beh;t das Luxemburger Land
Vor fremdem Joch, vor Leid!
Als Kind empfingen wir von Dir
Den freiheitlichen Sinn,
Die Freiheitssonne, unsre Zier,
Lass leuchten fernerhin!
Die Freiheitssonne, unsre Zier,
Lass leuchten fernerhin!
Свидетельство о публикации №118072306582