Мара

      Прысвячаецца сябру - Амельянчыку В.І

Каб я змог, я б сябе прымусіў,
каб быў дужы і малады,
паляцеў бы, як белы бусел,
каб пабачыць куточак зямлі.

Той, дзе маці мяне нарадзіла,
дзе дзяцінства, юнацтва прайшло,
дзе ў няшчасці я быў счаслівы -
грэла матчыных рук цяпло.

Дзе я марыў, і здейснілась мара-
птушкай вольнай да неба ўзляцець,
Разагнаць бы тугі маёй хмары,
каб яшчэ мне хоць раз паглядзець.

На бярозкі кудравыя, хаты,
мову родную зноўку пачуць,
успамінамі сэрца  багата,
сны мае ў дзяцінства вядуць.

Там я бегаў - хлапчук басаногі,
голад зведаў і жахі вайны,
дзе вучэння і працы дарогі
Чалавекам мне стаць памаглі.

Маці, бацькі наведаць магілу,
як даўно іх сляды зараслі...
Мо Радзіма прыбавіла б сілу -
пакланіцца хачу да зямлі.

Каб я змог, я б сябе прымусіў,
каб быў дужы і малады,
паляцеў бы, як белы бусел,
каб напіцца з крыніц вады...
можа б сілу яны мне далі...






З удзячнасцю за пераклад аўтару Ганне Чеканюкhttp://www.stihi.ru/avtor/annashahan
МРІЯ
Валентина Ментуз
(переклад з білоруської мови)

Коли б я міг себе примусить,
коли б був дужий, молодий,
то полетів би білим буслом,
побачить щоб куток землі.

Там мене мати народила,
дитинство, юність там пройшли,
там у нещасті був щасливий -
від ласки теплої руки.

Де мріяв я, й здіснилась мрія,
як вільний птах до хмар злетіть.
Як розігнати туги хмари,
щоб ще хоч раз усе узріть.

Берізки, хати дерев"яні...
І мову рідну знову почуть,
бо на спогади серце багате,
сни мої у дитинство ведуть.

Де я бігав, хлопчик босонгий,
звідав голод і жахи війни,
де навчання та праці дороги
стати Людиною допомогли.

Мами ,батька провідать могили,
що давно їх сліди заросли...
Щоб Родима додала ще сили -
поклонитись хочу до землі