Татьяна Никитина Кадом. Калитка. Рус. Бел
Три берёзки, словно три подруги,
Домик на окраине села,
Травами заросшая округа.
Кажется, что было всё вчера…
Так же, как и прежде, возле бани
К тихой речке "убегает" спуск –
Тропка, перевитая цветами,
И черёмухи душистой куст.
За сараем, у стены, находка:
Не в речной прохладной синеве,
Кверху днищем дедушкина лодка
Спряталась в нескошенной траве.
Нет уже ни бабушки, ни деда,
И давно пустует старый дом,
Лишь калитка и зимой, и летом
"Плачет" об ушедшем, о своём...
Ветер шевельнёт – и станет слушать…
Как времён связующая нить
Скрип калитки проникает в душу,
Не давая прошлое забыть.
Почва из-под ног уходит зыбко,
Пеленой глаза заволокло.
Ручка этой маленькой калитки
Сохранила рук родных тепло…
Брамка
Тры бярозкі, нібы тры сяброўкі,
Хатка на ўскраіне. Сяло.
А трава такая, бы вяроўкі,
Што здаецца ўчора ўсё было…
Гэтак жа, як наперш, лазні поруч
Рэчкі ціхай "ўцякае" спуск -
Сцяжынка, перавітая, бы помач
І духмяны той чаромхі куст.
За адрынай, ля сцяны, знаходка:
Не ў рачной халоднай сіняве,
Дном угару дзядулі майго лодка
Схавана ў няскошанай траве.
Ужо няма бабулі тае, дзедкі,
Даўно пустая хата, як жыллё
Толькі брамка ўзімку і ўлетку
"Плача" пра былое, пра сваё...
Вецер варухне - і слухаць мушу…
Як злучаючая нітка часу, быццам,
Брамка рыпне пранікае ў душу,
Не даючы пра яе забыцца.
Глеба, што з-пад ног сыходзіць зыбка,
Вочы, нібы чым завалакло.
Брамка на калітцы, нібы з лыка,
Захавала родных рук цяпло…
Перевёл на белорусский язык Максим Троянович
Свидетельство о публикации №118070301606