Мора па калена. Мала зямлі –
Да неба плыві!
А мне звыш таго, што маю –
Не трэба.
У душу маю зазірні.
Убачыш мяне дзяўчом, што жвава
Ловіць кроплі дажджу.
І злуецца, дамоў кліча мама,
А я не іду.
Лаўлю! Бягу!
Спяшаюся на спатканне
з дарослым жыццём.
На-што?
Не разумею, што так лёгка,
бясхмарна
З узростам не будзе ўжо.
Не будзе мора таго па калена,
Дзівосных палацаў з пяску.
І не пакліча па лужах
скакаць залева –
Вузкія боты вісяць на цвіку.
Сарамлівыя лялькі кладу ў камоды,
Крыжыкі-нулікі – у закуткі…
Мы, дарослыя, па сваёй волі
Бачым чорна-белыя сны.
2018
Мора па калена
© Copyright: Алёна Папко, 2018
Свидетельство о публикации №118062706684
Свидетельство о публикации №118062706684
Рецензии