Калi адны перакананнi
Аб змане жарсцi цi надзей,
Замест славутага казання,
Твой сябар кiне мiж людзей
І будзе спаць зямлёй нязменна
І сэрца, дзе шугала кроў,
Дзе так бяздумна, так дарэмна
З варожасці цвіла любоў,
Калі прад голасным прысудам
Ты змоўкнеш, ціха ў старане,
І стане для цябе як брудам
Любоў святая да мяне, -
Таго, хто жарсцю і зарокам
Накрыў твае сінечы дні,
Малю: гнятлівасці папрокам
Ты ў гэты час не завіні.
А прад судом натоўпу злому
Скажы, што судзіць нас не ён,
Што дараваць, хай і такому,
Твая ўлада з даўніх дзён.
(1814~1841)
М. Ю. Лермонтов. Оправдание
© Copyright: Виктор Шатило, 2018
Свидетельство о публикации №118061607746
Свидетельство о публикации №118061607746
Рецензии