З трыццатых столькi год мiнула...
Светлай памяці цёткі Марыі
З трыццатых столькі год мінула,
А каля рэчкі дзе-нідзе –
Насенне ветрам мо задзьмула
З былых часоў – яшчэ цвіце,
Як зоркі, кок-сагыз на торфе.
Калісьці цётка маладой
Яго саджала замест морквы
Ў тарфянік прама пад вадой.
Убачыў кветку, цётку ўспомніў,
Як пазнаёмілася там
З Ігнатам надвячоркам цёмным:
Дарогі да сяла пытаў…
Вайна. На ёй Ігнат загінуў.
А кок-сагыз, як сонца шар!
Дачок малых ён ёй пакінуў
І прозвішча сваё – Післар.
Так успаміны сэрца раняць…
А каля рэчкі дзе-нідзе,
Як зоркі жоўтыя, як памяць
Па цётцы, кок-сагыз цвіце…
10. 06. 2018 г.
Свидетельство о публикации №118061004404