Дальбог, я ўсё яшчэ дзіця.
Такі ўжо лёс, відаць, мне выпаў,
Што пра складанасці жыцця
Пішу на ўзроўні архетыпаў.
Зярняткі словаў на сяўбе
Дзяўбу з упартасцю грачынай,
На белы свет і на сябе
Гляджу адкрытымі вачыма.
Мне птушкай хочацца ляцець,
Куляцца зайчыкам у травы…
Не кожны можа зразумець
Мае дзіцячыя забавы.
Пакуль ёсць сілы і імпэт,
Няхай радок сяброў збірае.
Жыві, жыві, мой светлы свет,
Які я кожны дзень ствараю!
***
Ни дать, ни взять, ребёнок я.
В судьбе такой мне жребий выпал,
Что о глубинах бытия
Пишу не глубже архетипов.
Слова, по зёрнышку, любя,
Клюю, как грач, не уставая.
На белый свет и на себя
Смотрю, глаза не закрывая.
Мне птицей хочется летать,
И прыгать зайчиком по травам...
Не каждому дано понять
Такие детские забавы.
Пока есть силы, я на пир
Друзей строкою собираю.
Живи, живи, мой светлый мир,
Который сам я сотворяю.
Архетипы
© Copyright: Кастусь Северинец, 2018
Свидетельство о публикации №118061001915
Свидетельство о публикации №118061001915
Рецензии