густы туман погляду варты называцца «вочы».
ўсмешка, нібы рабіна - на мове гаворыцца «вусны».
выйсцi б цяпер на двор, дзе зябка становіцца ноччу,
дзе тленна гарыць ліхтар, дзе так задуменна пуста.
звон спрадвечны у вушах - зноў становіцца ліха,
малюю ў паветры пальцам - імя выходзіць карава -
хутка яно выпарыцца, разам з стогнамі, крыкамі,
хутка яно иссечением разам з маімі вершамі.
што, мне, бяздомнаму трэба? толькi, што б ты была побач?
толькi, каб цалавала? толькi , каб гладзіла рукі?
толькi , каб не з'язджала дадому самай цёмнай ноччу?
вузкае паняцце шчасця. цярпець не хачу я, як стук мой
перашкаджае тваёй ўсмешцы... ты бо раздзіраць душа,
ты бо ужо шчаслівы - напэўна, пакіну ўсё так.
я моўчкі пайду з цыгарэтай, i свет мяне ціха душыць,
падумаю перад сыходам, i розум пакрые морак.
морак
© Copyright: Серёжа Лихтар, 2018
Свидетельство о публикации №118052900861
Свидетельство о публикации №118052900861
Рецензии