Владимир Пещера. А что тут гадать? Рус. Бел
Сижу на крыльце и гляжу за дорогу,
нутром понимаю, что дальше случится:
ряды наши будут редеть понемногу,
добавится больше нерусского в лицах.
А что тут гадать? – жизнь иная начнётся,
как вывернут недра, уже наизнанку, –
качнет с укоризной поблекшее солнце,
завидев горбыль моего полустанка,
тогда испугаюсь, как пить дать, впервые, –
до самых костей, до незримого нерва, –
откроется разом, – повсюду… чужие,
где я, неизбежно, из них самый первый.
А што варажыць?
Сяджу на ганку і гляджу за дарогу,
нутром разумею, што здарыцца ў полі:
рады нашы будуць радзець патроху,
дадасца нярускага ў тварах паболей.
А што варажыць? - жыццё зноўку пачнецца,
як вывярнуць нетры навыварат з ранку, -
і збляклае сонца ў дакор засмяецца,
згледзеўшы аполак майго паўстанка,
тады спалохаюся, як піць даць, Расія, -
да костак да самых, нябачнага нерва, -
адкрыецца разам, - паўсюль… ужо чужыя,
дзе я, непазбежна, з іх першая сцерва.
Перевёл Максим Троянович
Свидетельство о публикации №118052201335