Константин Фролов-Крымский. Мы русские. Рус. Бел

 "Мы русские - какой восторг!"
                А.В.Суворов
Мы рускія

Одзін дзівак  фальшывазнаўца,
"Тулячыся" ў салоне свайго "паршо",
Казаў: "Мне сорамна рускім звацца.
Мы - нацыя бясталентных алкашоў."

І выгляд, і манера выдае пароду-
Усё д'яблам перадумана хітро.
Але бязлітасны той вірус зводу
Звастрыў ганебна ўсё яго нутро.

Яго душа не варта і галушкі,
Як жоўты ліст з абламаных павой.
А вось нашчадак эфіёпаў  Пушкін
Не гнёўся рускасцю сваёй.

Сябе лічылі рускімі па праве
І паднімалі Радзіму з калень
Творцы расійскай мараходнай славы
І Беллінсгаўзен, і Крузэнштэрн.

Не мірачыся з поглядам тым вузкім,
Імкнучыся зірнуць за гарызонт,
За гонар палічылі звацца рускім               
Шатландцы - Грейг, дэ Толлі  і Лермонт.

Любы з іх годны сёння захаплення,               
Апець Радзіму - быў для іх закон!
Жыццё сваё аддаў без шкадавання
За Русь грузінскі князь Баграціён.

Руская мова  шматгранна неймаверна,
То душу лечыць, а то б’е, як сталь.
Ці здольныя мы шанаваць яе бязмерна
І ведаць так, як ведаў датчанін Даль?

Ды што там Даль! А ў наш час ці шмат
Хто так валодае Вялікай мовай
Не горш, чым сам Мікола Гогаль,
Што быў калісьці з Пушкіным знаёмы?

Не варта галавой стукаць аб сценку,
У шаленстве пырскаць слінаю дарма!
"Мы - рускія!" -  казаў і сам Шаўчэнка.
Уважлівей чытайце кабзара.

У душы любоў Радзіму і лелеяў
Усё жыццё працуючы да сямі патоў
Сувораў, Ушакоў і Мендзялееў,
Кулібін, Ламаносаў і Папоў.

Імёны засталіся на скрыжалях,
Гісторыі сапраўднай аснова і азы
І сярод іх, як слуп - стары Дзяржавін,
У чыіх жылах кроў татарскага мурзы.

Яны ідуць - то слугі, то месіі, -
Несучы  крыж пахіла на плячах,
Як нёс яго ў імя ўсёй Расіі
Нашчадак туркаў адмірал Калчак.

Яны любоў  узгадавалі і расцілі
Ад векавых вытокаў, каранёў.
Той - рускі, чыя душа жыве ў Расіі,
З намерамі - да матухны любоў.

Патрыятызм не прадаюць у нагрузку
К берэтам, к ботам ці-то к паліто.
І калі сорамна вам назвацца рускім,
Вы, бацечка, не рускі. Вы - ніхто.

  Перевёл Максим Троянович