Па сцяжынцы я крочу лесу
Па сцяжынцы я крочу лесу,
Я знайду, адшукаю душы сваей веску,
Хай жыцце круціць, круціць свае кала,
Я знайду шлях да свайго гуляй-поля.
Хай и кепскай мая будзе доля,
І даремна зваць шчасце я буду,
Хто мяне за нешта асудзе,
Я ж як усе, на белым свете людзі.
Я ж з каханнем і з не каханнем,
Бью зауседы сябе у грудзі,
Што прыйду, прыбягу на спатканне,
А спазнуся, за тое мяне не судзі.
Бо галоунае,гэта жаданне,
Шчырасць думак и сэрца адкрытасць,
З асалодай свайго я прызнання,
Прабачэння прашу ваша літасць.
Лес, ты даны мне нябесамі,
Мне ж прайці па сцяжынцы патрэба тваей,
А па краю яе стаяць нейкія з косамі,
А сцяжынка, сцяжынка не будзе другой.
І таму нам патрэбна, вельмі, вельмі патрэбна,
Слухаць голас душы сваей больш,
І ні якае поле, поле хай будзе хлебнае,
Не рассуне сцяжынку уздовж.
© Copyright: Сергей Сабадаш, 2018
Свидетельство о публикации №118050204496
Свидетельство о публикации №118050204496
Рецензии